سلام
خیلی چیز دارم برای گفتن و سالهاست که در دلم مونده. بعضی وقتها که در صحبت با دیگران قسمتی از اونها رو میگم میبینم که دارم به یک رویا پرداز و خیال باف تبدیل میشم (البته این تصور دیگرانه!). ظاهراً حقیقتها دارن به رویا تبدیل میشن!!! و این برای من خیلی ناراحت کننده هست که بدیها رو حقیقت بدونیم و در برابرش سر تعظیم فرود بیاریم و تابع اونها بشیم و خوبیها رو رویا بدونیم و حتی برای تحقق و دستیابی به اونها سعی هم نکنیم! اگه بخوام در این مورد بنویسم خیلی زیاد میشه، فعلاً به یه مطلبی که به دستم رسیده بسنده میکنم. توی اون قسمتی از حرفهام اومده:
******
ما خودمان را متقاعد میکنیم به این که زندگی بهتر خواهد شد وقتی که ازدواج کنیم و خانوادهای تشکیل دهیم. سپس سرخورده و ناامید میشویم چرا که بچههای ما کوچک هستند و به توجه دائمی نیاز دارند، پس به امید آینده بهتری هستیم تا آنها بزرگ شوند. بعد که به سن نوجوانی رسیدند و ما درگیر مشکلات آنها هستیم، آرزوی گذشتن آنها از سن بحران و فردای شادتری را داریم .....
به خودمان زندگی بهتری را وعده میدهیم ...
وقتی من و همسرم با هم تلاش کنیم، تا ماشین بهتری تهیه کنیم، تا به مسافرت تفریحی برویم، تا ...... بالأخره بازنشسته شویم.
حقیقت این است که هیچ زمانی برای شاد بودن بهتر از زمان حال نیست. زندگی همیشه پر از درگیری و سعی و تلاش است. چه بهتر قدرت رویارویی با آنها را داشته باشیم و علیرغم تمام مشکلات تصمیم بگیریم شاد زندگی کنیم.
برای مدت مدیدی به نظر هر کسی میرسد که زندگی واقعی را باید از جائی شروع کرد، ولی همیشه موانعی سر راه وجود دارد؛ تجربیات سختی که باید از سر گذراند، کارهایی که باید به سرانجام برسد، زمانی که باید صرف انجام کاری شود، قبضی که باید پرداخت شود سپس ... تازه زندگی آغاز خواهد شد.
این عقاید کمک کرد تا بفهمم «هیچ جادهای تا سعادت و خوشبختی نیست. بلکه خوشبختی همان راه و لحظههای زندگی است که طی میکنیم».
پس از تمام لحظات زندگیت لذت ببر ...
کافیست در انتظار بودن برای اتمام تحصیلات یا شروع آن. به دست آوردن پول یا خرج کردن آن، برای کاری را شروع کردن، برای ازدواج، برای یک روز تعطیل، خرید ماشین جدید، دادن قرضها، برای بهار، تابستان، پاییز، زمستان، برای اول ماه، پانزدهم ماه، برای آهنگی که قراره از رادیو پخش بشه، برای مردن، برای دوباره زنده شدن ... قبل از اینکه تصمیم بگیری شاد باشی.
شاد بودن یک سفر طولانی است، نه یک مقصد.
هیچ زمانی برای شاد بودن بهتر از زمان حال نیست.
زندگی کن و از تمام لحظاتش لذت ببر.
آیا به خاطر میآوری: نام پنج نفر از ثروتمندترین اشخاص جهان، پنج شخصی که در سالهای اخیر ملکه زیبایی جهان شدهاند یا ده نفر از کسانی که جایزه نوبل را بردهاند و یا حتی ده هنرپیشهای که اخیراً اسکار گرفتهاند ... نسبتاً مشکل است. نگران نباش هیچکس به خاطر نمیآورد.
تشویقها پایان میپذیرد... مدالها را گردوغبار فرا میگیرد... و برندهها خیلی زود فراموش میشوند...
ولی اکنون ببین آیا به خاطر میآوری: نام سه معلمی که در پیشرفت تحصیلی تو نقش مؤثری داشتهاند، سه نفر از دوستانت که در زمان احتیاج به تو کمک کردهاند، یا انسانهایی که احساس خاص و زیبایی را در قلب تو به وجود آوردهاند، یا اسم پنج نفر از کسانی که مایل هستی اوقات فراغت خود را با آنها بگذرانی.
جواب دادن خیلی بیدردسر و راحت است، نیست؟
کسانی که به زندگی تو معنا بخشیدهاند، جزو مشهورترین و بالاترین افراد دنیا نیستند؛ آنها ثروت زیادی ندارند یا مدال و جایزه مهمی به دست نیاوردهاند؛ ولی... آنها کسانی هستند که نگران تواند و از تو مراقبت میکنند؛ کسانی که مهم نیست چگونه؛ ولی در کنار تو میمانند...
مدتی درباره آن فکر کن ......... زندگی خیلی کوتاه است.
مدتی پیش در المپیک معلولان در شهر سیاتل؛ نُه دونده در خط شروع برای مسابقه صد متر ایستاده بودند. تیر شروع مسابقه شلیک شد. دوندهها سعی میکردند بدوند و برنده شوند. ناگهان پای یکی از آنها پیچ خورد و افتاد و شروع به گریه کرد. هشت دونده دیگر پس از شنیدن صدای گریه او دست از مسابقه کشیدند و باز گشتند. یک دختر عقب مانده ذهنی کنار او نشست او را در آغوش گرفت و به او دلداری داد. سپس همه دوندهها در کنار هم راه رفتند تا به خط پایان رسیدند. تمامی جمعیت حاضر در استادیوم ایستاده بودند و برای آنها دست میزدند... تشویقی که مدتی بسیار طولانی ادامه پیدا کرد.
کسانی که نظارهگر این صحنه بودند هنوز درباره آن حرف میزنند. میدانید چرا؟
زیرا این حادثه عمیقاً در قلب ما تأثیر گذاشت و ما همه میدانیم چیزهای مهمتری از برنده شدن یک نفر در دنیا وجود دارد.
*****
کمک کردن به دیگران برای این که آنها هم موفقیت را تجربه کنند. حتی اگر به این معنی باشد که قدمهای خود را آهستهتر کنیم و در شیوه زندگی خود تغییراتی ایجاد کنیم.
یک شمع چیزی را از دست نمیدهد اگر به دیگری روشنی ببخشد.
